29 december 2022

Katherine Hoover is geboren op 2 december 1937 in West Virginia en stierf in 2018 in New York op 80-jarige leeftijd aan een beroerte. Bij haar geboorte woonden haar ouders in Washington DC maar het was een familietraditie langs moeders zijde om elke nieuwgeborene in het gezin in West Virginia op de wereld te laten komen, om dan kort na de geboorte terug te keren naar hun hometown, Washington DC. Haar vader was biochemicus, haar moeder was een kunstenares en schilderes.

Kort na haar geboorte verhuisde het gezin, om redenen die met de nakende oorlog te maken hadden, naar Philadelphia waar ze haar jeugdjaren doorbracht. Volgens Katherine Hoover zelf, kreeg de muziekmicrobe haar op zeer jonge leeftijd te pakken, namelijk toen ze voor het eerst de muziek van Mozart hoorde. Ze was toen drie jaar oud. Toen haar vader een door de buren afgedankte piano van het stort wist te redden, begon Katherine op 5-jarige leeftijd met pianolessen. Deze werden drie jaar later gevolgd door fluitlessen op school. Algauw werd duidelijk dat zij over een absoluut gehoor beschikte en dat muziek echt wel haar ding was.

Hoe kunstzinnig Katherines ouders ook waren, zij konden zich niet voorstellen dat hun dochter haar leven en dan vooral haar beroepsleven zou wijden aan muziek. In haar verdere leven zou Katherine heel vaak verwijzen naar haar “niet-muzikale” ouders, in de zin dat zij zich door hen absoluut niet gesteund voelde. Wanneer er in interviews werd gevraagd naar haar muziekopleiding, antwoordde zij steevast dat deze “middelmatig” was, omdat haar ouders nu eenmaal niet in muziek als volwaardige opleiding geloofden.

Ze hield echter voet bij stuk en na twee jaar – met succes -  een algemene academische opleiding te hebben gevolgd aan de University of Rochester (NY), schakelde ze over naar een opleiding fluit aan de  Eastman School of Music, een conservatorium in Rochester. Naast fluit, volgde ze er ook compositie. We schrijven eind de jaren 1950. Daarover wist Hoover te vertellen dat zij werkelijk de enige vrouw was in deze lessen en dat zij als vrouw verre van ernstig werd genomen. Ze behaalde haar diploma’s fluit, muziektheorie en compositie met glans en begon zelf fluitles te geven aan een afdeling van Julliard en enkele andere kleinere muziekscholen. Onder andere de Third Street Music School[1]. Het is aan die school dat zij haar eerste positieve ervaring beleefde als componiste. De school had haar gevraagd om een stuk te componeren voor het schooloptreden – een duet voor twee violen – en dat werd op groot enthousiasme onthaald.

[1] Third Street Music School Settlement is de langstlopende gemeenschapsmuziekschool in de Verenigde Staten. Het is opgericht in 1894 en bevindt zich op 235 East 11th Street, New York. Third Street heeft drie hoofdprogramma's: een muziek- en dansschool, een met muziek doordrenkte Preschool en een Partners-programma. 

In 1964 trad Katherine in het huwelijksbootje en enkele jaren later kreeg ze een zoon. Het huwelijk was geen lang leven beschoren,  het koppel ging na acht jaar uit elkaar maar Katherine besloot om in New York City te blijven om haar zoon te zien opgroeien en tegelijkertijd haar carrière als fluitiste en componiste uit te bouwen. In die periode werd haar eerste compositie gepubliceerd, drie hymnen voor koor en fluit.

In de jaren die volgden zette Hoover zich steeds meer in voor vrouwenorganisaties die werk van vrouwelijke componisten promootten. Zo organiseerde ze onder meer drie “Festivals of Woman’s Music” waarop er muziek werd voorgesteld van vijfenvijftig vrouwelijke componisten van vroeger tot nu.

In 1988 richt Katherine de uitgeverij Papagena Press op, in eerste instantie om haar eigen werk naar buiten te brengen. Het eerste werk dat ze uitbracht was Kokopeli voor fluit solo. Het zou ook haar bekendste en misschien wel meest karakteristieke werk worden. Het stuk is geïnspireerd op de Hopi,  een indianenvolk in het noordoosten van Arizona. De native Amerikaanse bevolkingsgroepen zouden een belangrijke inspiratiebron worden voor Hoover.

Ook als fluitiste bouwde Hoover een mooie carrière uit. Ze trad vele malen op in het Lincoln Center en tal van andere grote concertzalen in New York. Naast haar live recitals en concerten was ze ook vaak te horen op radio en televisie.

In 2012, op 75-jarige leeftijd, besloot Hoover om uit de spotlights te treden. Dit ‘pensioen’ gaf haar de vrijheid om zich volledig aan haar dichtkunst te wijden, want ook op dat vlak was zij bijzonder begenadigd. In 2015 werd haar dichtbundel “This Way about” gepubliceerd.

Hoovers werk

Het oeuvre van Hoover omvat logischerwijze heel veel werk voor fluit, maar ze schreef ook in opdracht van tal van muzikanten die een ander instrument bespeelden. Zo schreef ze een orkestwerk voor cello, Stich-te Naku, voor de celliste Sharon Robinson en een klarinetconcerto voor de virtuoze jazzklarinettist Eddie Daniels. Wanneer Katherine de vraag kreeg “Hoe komen je composities tot stand”, antwoordde ze steeds dat het complete werk eerst vorm krijgt in haar verbeelding.

Winter Spirits

Wie dat graag wil, kan deze Winter Spirits op woensdag 25 januari om 18 u live horen. Dan speel ik werk van drie van ‘mijn’ vrouwelijke componisten op het eerste deel van mijn examen ‘Creërend musiceren’, in de Academie van Blankenberge.

Tot slot wil ik jullie van harte bedanken om in 2022 de tijd te hebben genomen om kennis te maken met deze interessante figuren uit de muziekgeschiedenis. In 2023 ga ik op hetzelfde elan verder, hopelijk met jullie als trouwe lezers in mijn kielzog. Gelukkig nieuwjaar!